Eindelijk thuis
We mochten woensdagavond 17 mei om 20.00 uur naar huis. Alles was gelukkig in orde.
Voordat ik uit het ziekenhuis vertrok heb ik nog kraamzorg gebeld en gezegd dat ik graag wil dat er een kraamverzorgster komt, dat zou geregeld worden. Thuis aangekomen was onze familie nog bezig met het verhuizen van wat kleine dingen. Tijdens mijn bevalling hadden mijn schoonmoeder en schoonzus snel de babykamer ingericht zodat ik dat niet meer hoefde te doen. Even later werd aangebeld, de kraamverzorgster was er. Ze leek nogal haast te hebben en voordat ze goed en wel binnen was werd ze alweer gebeld. Ze had een spoedbevalling en moest dus meteen weg. Daar zat ik dan met m’n pasgeboren baby. M’n ouders en paar familieleden zijn toen ook naar huis gegaan en ik ben maar naar bed gegaan met Arash. Om 4 uur s’nachts begon hij te huilen en ik kreeg hem op geen een manier stil. Heb toen kraamzorg gebeld en gevraagd of er nu per direct iemand langs kon komen. Dat was niet mogelijk, er zou iemand tussen 8-9 uur komen en tot die tijd moest ik het maar zien uit te houden. Ik mocht de baby wat water geven, zodat hij stil werd. Ik wou namelijk borstvoeding geven, jammer genoeg kwam dit niet echt op gang en hebben ze mij dit niet verteld in het ziekenhuis. Dus ik had ook geen idee wat Arash binnen kreeg qua voeding. Nadat ik hem een beetje water had gegeven is hij in slaap gevallen.
Kraamzorg
 |
| De eerste 3 maanden, geen roze wolk |
De volgende ochtend om 8 uur ging de bel, hehe daar was ze eindelijk. Dit keer was het een andere kraamverzorgster en ook zij leek nogal haast te hebben. Ik had kraamzorg ook maar voor 4 uurtjes gevraagd, het belangrijkste vond ik de controle’s voor Arash en mij en daarna mocht ze van mij wel weer gaan. Dus die 4 uurtjes waren ook zo weer voorbij en alles leek in orde. Diezelfde avond begon Arash weer met huilen, hij wou maar niet ophouden. We raakten helemaal in paniek en dachten wat is er met hem. We hebben het een nacht volgehouden en ik heb hele nacht gedacht als het weer ochtend is laat ik mijn man meteen een pak nutrilon halen. Gelukkig kwam om 8 uur weer de kraamverzorgster ook dit keer was het weer iemand anders. Ik legde haar de situatie uit en ik moest beginnen met kolven. Bleek dat mijn melkproductie nog niet op gang was gekomen en het idd beter was om over te stappen op flesvoeding. Gelukkig had de kraamverzorgster zelf 3 zakjes nutrilon bij zich en maakte ze snel een fles klaar. Nadat Arash die had opgedronken was hij 4 uur lang heerlijk aan het slapen. Zo had ik hem nog niet meegemaakt. Ik was blij dat hij nu eindelijk rustig kon slapen en z’n voeding kreeg. Ook weer een lesje geleerd en niet altijd luisteren naar de specialisten maar naar je eigen gevoel.
Familie
Na de kraamperiode begon het. Familie wou natuurlijk op bezoek komen om Arash te bekijken. Vond ik allemaal maar best. Op een ding na dat ze allemaal Arash wilden baden. Waarom zijn hindoestanen zo? En waarom moet dat altijd? Mijn kind zette het op een krijsen en was niet te stoppen. Ik liet die mensen ook maar hun gang gaan, waarschijnlijk een gewoonte bij ons. Maar diep van binnen deed het mij zo’n pijn. Maakte niet uit wanneer Arash ging huilen maar het raakte mij zo erg.
Moedergevoel? Geen idee maar ik deed de eerste 3 maanden zo gemeen tegen mensen en dan vooral naar m’n moeder toe, als ze langskwam en hem even vasthield corrigeerde ik haar. Nee ma, dat moet niet zo en nee ma, dat vind hij niet leuk. Achteraf was ik echt een bitch denk ik maar. Ik heb het haar na een tijdje ook uitgelegd en ze begreep me.. ze zei ook ik liet je je gang gaan je bent nu ook pas moeder geworden is voor jou ook allemaal nieuw. En ja dat klopt, alles was wennen. Ik heb Arash 9 maanden gedragen, dan wat verwacht je dat ik mijn kind aan iedereen afsta. Ik ben blij dat ik er met m’n moeder over kan praten en dat zij mij in alles steunt!
Weer aan het werk
Na 3 maanden moest ik weer aan het werk. Gelukkig maar 20 uur per week en Arash gaat dan naar m’n ouders. Toen pas kon ik het loslaten om hem bij m’n ouders te laten en me er niet mee te bemoeien. Ik bel en app mijn ouders ook niet de hele dag om te vragen wat Arash doet. Ik vertrouw ze met alles. Want ze houden erg veel van hem en geven hem alle aandacht. Nu Arash steeds ouder word raakt hij ook gewend en vind hij het leuk om daar te zijn. En trots dat m’n ouders zijn met hun eerste kleinkind. Ben ook weer blij dat ik wat dagen werk, zo heb ik wat afleiding en ben ik niet hele dag met Arash bezig.
Geen roze wolk
Ze zeggen altijd dat je op een roze wolk zit. Nou dat heb ik dus niet meegemaakt. Niet tijdens de zwangerschap en ook niet na de bevalling. De eerste paar maanden waren een drama. Een emotionele rollercoaster. Dacht bijna dat ik in een postnatale depressie zat. Maar gelukkig is het niet zo ver gekomen. En hebben we veel steun gehad van familie. Is altijd wel heel fijn als je er met mensen over kan praten. Zo stop je niet al je gevoelens weg en blijf je er ook niet mee zitten. Tip: als je dus ergens mee zit praat erover, zal je goed doen!
Tags:
gezondheid