We waren bezig met verhuizen, net een nieuw appartement met extra slaapkamers. Ik was toen bijna 37 weken zwanger. Dus we hadden gedacht dan hebben we nog een weekje om alles op te knappen. Nou mooi niet dus. Dinsdagochtend 16 mei om 06.30 uur moest ik zo nodig naar de wc en het voelde (down under) ook erg nat aan. Niet wetende dat mijn vliezen waren gebroken. Dus ben ik rustig naar het toilet gegaan en weer terug in bed.
Manlief moest om 7 uur beginnen dus die had zich inmiddels ook al klaargemaakt. Rond een uur of 9 voelde ik me heel raar. Heb toen op google opgezocht wat weeën inhouden. Kwam er niet uit dus heb ik maar m’n schoonzus gebeld. Toevallig had ik later die dag in de ochtend al een afspraak staan in het ziekenhuis voor een controle en dan zou m’n schoonzus mij brengen. Eerste wat ik haar vroeg was hoe een weeëntimer werkt. Ze vroeg meteen wat ik precies voelde en ik legde het haar uit. Bleek dat het dus al begonnen was. Gelukkig kon ze meteen komen en moest ik mezelf alleen even klaarmaken. Dat was geen eitje, met moeite heb ik nog m’n tanden gepoetst en kleren aangetrokken.
Naar het ziekenhuis
Onderweg naar het ziekenhuis heb ik manlief gebeld, die kon het eerst niet geloven dus nam z’n zus de telefoon over en zei dat hij meteen naar het ziekenhuis moest komen. Nou die was er dus eerder dan ons, hij kon niet wachten.
De spanning liep hoog op en ik besefte pas in de auto dat het serieus was. Aangekomen in het ziekenhuis belde ik nog m’n moeder ze zou bij de bevalling aanwezig zijn dus wou haar zo snel mogelijk erbij hebben. Ik kon meteen door en werd naar een kamer begeleid. Daar werden eerst m’n weeën gemeten. Na een half uur mocht ik door naar een verloskamer. Inmiddels was m’n moeder ook al gearriveerd. Er werd gekeken hoeveel cm ontsluiting ik had, bleek ik al op 5cm te zitten het was toen 11 uur.
Wanneer gaat het gebeuren
Omdat het in de ochtend allemaal zo snel verliep, dachten we dat het wel snel zou gaan maar nee, de uren verstreken en het was inmiddels al 20.45 uur. Ik kon niet meer, de weeën werden steeds heftiger en ik had al maanden tegen iedereen gezegd dat ik geen ruggenprik wou. Ik zat toen op 8cm en moest per direct een ruggenprik, zelfs mijn man stond verbaast te kijken.
Hij vroeg het nog een keer voor de zekerheid en ook de verloskundige zei dat ik nog maar een paar cm moest. Maar nee ik moest het gelijk hebben. Er werd overlegd en gelukkig kon de anesthesist meteen komen. Ik was zo bezig met de pijn dat ik niks gevoeld heb van de prik, ik dacht he was dit alles. Binnen 2 tellen was het gedaan. Voor m’n gevoel leek het alsof de pijn minder werd, maar ik voelde nog steeds alles. En ja hoor 10 minuten later mocht ik al beginnen met persen.
Onze kleine man
Om 21.24 uur kwam onze kleine man Arash Omar ter wereld. Wat een wonder en wat ging het allemaal zo snel. Hij werd meteen op m’n borst gelegd en ja het is het mooiste wat je kan meemaken. Je voelt zo’n intense liefde dat je nog nooit heb gevoeld. Dat kleine mannetje die je met grote oogjes aankijkt, onbeschrijfelijk. Wat er om mee heen gebeurde daar had ik geen eens aandacht voor. De verloskundige waren nog bezig, met alles opruimen en schoonmaken. Nadat alles weer netjes was en mijn partner en ik waren bijgekomen mocht de familie even onze kleine man komen bekijken.
Heb onwijs veel steun gehad van m’n partner en m’n lieve moeder! Gelukkig maakte de kleine en ik het goed, we moesten allebei een nachtje blijven zodat ze de suikerwaardes van ons beide konden controleren, ook dit was prima in orde en ik had er geen diabetes aan overgehouden. Na de bevalling zei ik ook meteen; was dit alles? Zo wil ik nog wel 5 kinderen. Ik heb er geen klachten aan overgehouden en ben ook snel van alles genezen. Een super mooie en onvergetelijke ervaring!
Tags:
gezondheid